Het is zondagochtend. 9 oktober. 2016. Ik sta om 7.15 uur in de badkamer mijn tanden te poetsen en na te dromen over gisteren. Voor ik naar beneden loop smeer ik mijn nagelriemen even extra in. Ze hebben het moeten ontzien de laatste dagen. Als je me ooit met kapotte nagelriemen ziet, vraag dan gerust waar ik zenuwachtig voor ben, grote kans dat er iets spannends te gebeuren staat. Iets spannends zoals gisteren toen ik Chantal en Luuk in de echt mocht verbinden.

Toen ik gisterenavond rond 10 uur na de verjaardag van mij mama naar huis reed kwam ik langs een kasteel, verscholen in de bossen. Je moet op het goede moment kijken hoor, anders mis je het.

Honderden, wat zeg ik, duizenden auto’s zijn hier met 100 km p/u langs gescheurd sinds half 2 vanmiddag, maar ik denk dat slecht een handje vol beseft heeft dat daar twee mensen en hun families een van de gelukkigste dagen van hun leven beleefden. En wat was het bijzonder dat ik daar even deel van uit mocht maken.

Ik was voor deze dag beëdigd en benoemd door de gemeente Vught om het huwelijk helemaal officieel en wettige te mogen voltrekken (voor het eerst!) en dat zorgde toch echt wel voor wat extra spanning. In mijn toga, op mijn hakjes liep ik voor de ceremonie nog even naar het bruidspaar dat achter stond te wachten, gelukkig was ik niet de enige die nerveus was.

Maar het was prachtig, en dierbaar en kwetsbaar. Een prachtige bruid en bruidegom. 4 trotse ouders. 4 getuigen op hun paasbest. Vol spanning nog 3 zussen en een broer. En de rest van de zonnige serre gevuld familie, vrienden en collega’s.

Ik kan moeilijk omschrijven wat ik voelde, en nog steeds voel.

Daar te mogen staan voor al die mensen en de ceremonie te mogen leiden was écht een cadeautje dat ik het bruidspaar mocht geven. Ik voelde me zo ongelofelijk vereerd dat ik ál die gezichten mocht zien terwijl de muziek speelde, een van de getuigen zijn verhaal deed en ik mijn toespraak hield. Ik zag lachende gezichten, heel veel. Maar ook de emoties van de vaders en moeders toen de bruid met haar vader naar binnen liep. Ik zag de tranen van de bruid en bruidegom en ik zag de vochtige ogen van hun getuigen en de ceremoniemeester. Ik zag als enige hoe de bruidegom tijdens het laatste lied zijn hand op die van zijn bruid legde en voorzichtig hun ringen aanraakte. Ja, ze zitten er echt.

Wat een eer om dat allemaal te mogen zien en voelen.

Toen ik na afloop van de ceremonie naar mijn auto liep vroeg iemand: ‘hoe kun je het zelf toch droog houden met zoveel emoties?’

Ik had er geen idee van.

Achteraf denk ik dat het de adrenaline was. Die ik nooit eerder dan gisteren zó duidelijk gevoeld heb. Ken je dat gevoel, als je in een achtbaan gaat en eerst denkt, ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet. En als je dan geweest bent, dat je staat te springen en te dansen: IK WIL NOG EEN KEEEEERRRRR!

Maar nu. Nu is de adrenaline weggeëbd en zit ik achter mijn laptopje. Ik wil deze ervaring zo graag vangen en nooit meer vergeten. Dít is wat ik wil doen, elke week voor de rest van mijn leven. Met muziek en verhalen en mensen. En ik ben zo bang dat ik het vergeet, deze eerste keer écht, dit gevoel; de kwetsbaarheid van die grote glazen serre, het mooie gele strikje van één van de getuigen, de blik van de bruid, de tonen die mijn hart raakten, de handen van de ouders en de bruidegom die mij met zijn laatste tranen kwam bedanken.

Terwijl ik dit typ luister ik naar hun liedje simpelweg gelukkig zijn en denk ik aan de vraag ‘hoe kun je het toch droog houden…’

Ik klik snel op publiceren en veeg de traan uit mijn ooghoek.

Lieve Chantal en Luuk, bedankt voor jullie vertrouwen in mij. Bedankt dat ik dit voor jullie mocht doen ♥