Ze zijn er weer! De vogels die overwinterd hebben in warme oorden komen weer richting Nederland!

Met je hoofd in je nek, en je gezicht als een bloem naar naar zon zie je zo af en toe een grote letter V door de lucht vliegen. De V van vogels, vrolijk en vrijheid door mijn hoofd. Maar vandaag doet het me ook denken aan de V van verliefd en verloofd. Want afgelopen weekend heb ik voor het eerst een huwelijksceremonie verzorgd. Een oefenhuwelijk, dat dan weer wel, maar dat was er niet aan af te zien!

Het begon als een klein idee om eens een huwelijk te oefenen, voordat ik straks met mijn knikkende knieën en zweethandjes iemands grote dag of huwelijksakte verpest. Maar zoals het vaker gaat met kleine dingen: als je ze voldoende aandacht en liefde geeft worden ze groot! Een lieve vriendin wist haar vriend zo ver te krijgen om mee te doen aan dit oefenhuwelijk, wat een held, en voor ik het wist waren er getuigen gevraagd, ringen geregeld en hing er een trouwjurk klaar.

Een week voor de grote dag mocht ik op visite komen voor een voorgesprek met de twee tortelduiven. Zo kon ik mijn toespraak levensecht schrijven. En tot mijn grote opluchting ontdekte ik daar dat ik niet de enige was met wat zenuwen voor deze generale repetitie.

Wat volgde waren een paar dagen van schrijven, mijmeren, puzzelen en klokken: ‘Nee, dit stukje staat beter daar’, ‘of misschien… zal ik dit wel of niet… o ja, en dan de akte…’ ‘he verdorie, die toespraak duurt veel te lang’.

Met mijn lief in de rol van trouwfotograaf (natuurlijk) en een krat vol met attributen en lekkers vertrok ik zaterdag met veel zin naar de trouwlocatie: de versierde achtertuin van de mama van de bruid. Onderweg stopte we nog even om met een snoeischaar een boeketje te verzamelen van de mooiste bloesembomen, en daarmee viel het laatste stukje in de puzzel. Het is dat ik nog niet beëdigd was maar verder was deze oefenbruiloft niet van echt te onderscheiden; champagne, tissues, huwelijkscadeau’s, de bruidegom was nog licht onder invloed van zijn oefenvrijgezellenfeest en zelfs een van de getuigen kwam te laat (En ik tijdens de cursus maar denken dat dat een casus was die toch nooit in het echt zou voorkomen…).

Met mijn houten hamer mocht ik dit prachtige stel tot oefenechtgenoten verklaren en na een oefenkus en het ondertekenen van de oefenakte werd het oefenboeket het publiek in gegooid. Het enige dat echt was, was de liefde. En mijn glimlach. En de vurige hoop dat ik deze liefde ooit eens écht mag bezegelen met een huwelijk.