“Wat gaan jullie dit weekend eigenlijk doen?” vroeg ik tijdens een kopje thee in de stad aan mijn ouders. “Nou, papa wil het graag allemaal gewoon laten gebeuren, maar zien wat er op ons pad komt.”
Aangezien ze beide normaal een volle agenda en to do-lijst hebben vond ik dat een erg mooi voornemen. Dat zijn soms de heerlijkste dagen met onverwachte ontmoetingen en heerlijke momenten van niks en alles…
Mijn weekend stond al redelijk vast, dacht ik toen, maar niets bleek minder waar. Binnen het gekaderde: Logeren met vriendinnen was er nog van alles mogelijk!

~
En zo vond ik mezelf op zaterdagavond ineens op een stoeprand met een afhaalpizza. Giechelend met een lieve vriendin, “We hebben nog 4 minuten voor de voorstelling begint!” aten we snel onze pizza op. De korstjes lieten we even liggen, dan hadden we toch in ieder geval de groenten op, mochten we het niet halen.
Op ‘de pof’ kochten we een kaartje voor de kunstnacht, want natuurlijk waren we vergeten te pinnen. En op het nippertje zagen we de start van de eerste voorstelling.
Halverwege de voorstelling, tussen de trotse ouders en knetterende vuurkorven voelde ik in mijn jaszak.. Ik tikte mijn vriendin aan en liet haar met een grijns de laatste twee korstjes van mijn pizza zien die ik nog snel uit de doos had gegrist. Ze liet me lachend een klein stukje in haar keurige handtas kijken… Great minds think alike..

Via de pinautomaat, terug naar de kassa, met z’n tweeën op één fiets scheurend door de binnenstad en met een eind sprintje kwamen we bij de volgende voorstelling, wat helemaal geen voorstelling maar een yogales bleek te zijn.
Buitenadem plofte we op ons yogamatje en wrongen we ons in onze mooie jurken in onmogelijke bochten. We stuurde dankbaarheid het universum in en liepen daarna via exposities, acrobatiek en experimentele dans (was het eigenlijk wel dans?) naar een vriendin waarmee we nog een vertelling en woordkunstenaar meepikte.
~

En nu?

Na elke nieuwe ervaring vroegen we ons af: En nu? Waar heb je nú zin in? Wat voelt goed? Waar gaan we heen? En eerlijk is eerlijk, als ik zo eens naar mijn agenda van de afgelopen maanden kijken dat heb ik dat de laatste tijd niet heel vaak gedaan.
Tussen werk en het huishouden liggen afspraken met vrienden vaak al van te voren vast en ook spontane etentjes blijken van alle kanten moeilijker dan gedacht in deze drukke tijd.
En als ik zo terugdenk weet ik ook niet echt waar dat ‘spontane’ verloren is gegaan. Ergens tussen het moment waarop ik met geschaafde knieën knikkerde op het schoolplein en mijn btw-aangifte van zojuist.. Eigenlijk is dat zo jammer, want juist in dat ongeplande en ongedwongene voel je pas echt dat je leeft.
Is dat niet waarom we met z’n allen op vakantie gaan zo heerlijk vinden? Twee weken waarin je ’s ochtends kunt opstaan en nog geen idee hebt wat de dag je gaat brengen.

Ik denk dat het heel belangrijk is om de spontane dagen niet verloren te laten gaan in ons snelle 2017.
Één manier om het vast te houden is door spontane dagen/momenten in te plannen. En ik weet het, dat klinkt alsof het elkaar tegenspreekt, maar door je dag vrij te plannen, eventueel samen met anderen, geef je jezelf de ruimte om te voelen, ruiken, zien, horen… Waar hebben jullie zin in? Wat gebeurt er als je gewoon eens op de fiets stapt, of afspreekt op het station, en verder… niks? Naar een stad gaat zonder eerst alle bezienswaardigheden, buslijnen en koffietentjes op te zoeken..
Het zijn precies dié dagen die met een gouden pen in je geheugen gegrift worden. Ze gaan over ‘tijd voor elkaar’ en het delen van nieuwe ervaringen. En ongetwijfeld is niet iedere spontane actie even geslaagd als de andere, maar je bent wél even op avontuur geweest, en let maar eens op wat voor een heerlijk gevoel van vrijheid dat je geeft!

En wij? Uiteindelijk ploften we met z’n 3e in onze pyjama’s op de bank met thee en een verse mango en bleken 4 uurtjes slaap de volgende ochtend vroeg toch echt te weinig voor ‘oude’ vrouwen als wij.
Maar man, man, man, wat was het fijn. Een vroeg maar heerlijk ontbijtje maakte het weekend af. En toen ik in de zon de stad uitwandelde bedacht ik me dat ik zoveel fijnheid onmogelijk had kunnen plannen.

Goed plan, pap!